Onderwijs

(Eerst even wat rechtzetten, aangezien we hier reacties op hebben gekregen: het sponsorgeld hebben we NIET gebruikt voor het dragen van de koffers, dat hebben we zelf betaald. Het sponsorgeld is echt alleen voor het goede doel!)

Zondag was onze eerste lesdag. Op school dachten we allebei van elkaar dat “de ander” het wel heel erg naar z’n zin had, omdat we allebei op school wel enthousiast waren naar de mensen toe. Toen we thuis waren hadden we het er samen over en we durfden allebei op school niet tegen elkaar te zeggen hoe we ons voelden, omdat mensen het aan mimiek of de toon in de stem zouden kunnen merken dat we het nog niet echt leuk vonden…en dat wilden we niet, want de mensen waren verder wel heel vriendelijk en gemoedelijk naar ons toe, maar de manier waarop hier onderwezen wordt bevalt ons niet.
De tweede dag gingen we met wat tegenzin naar school, gelukkig was deze dag een stuk leuker. We hadden allebei al gezien hoe het hier gaat en hier hadden we ons de avond ervoor op voorbereid. We hebben zelf wat ingebracht. We kijken nu ook al wel uit naar de volgende lesdag, maar de eerste indruk was toch wel een shock geweest.

Het onderwijs gaat als volgt:
Edith heeft kinderen van 2 (!!) tot 5 jaar in de klas, dit is voor Nepal een hele belangrijke klas, omdat ze leren lezen en schrijven, zie je het voor je? Kinderen van 2 die al leren lezen en schrijven! Nou ik heb het gezien! En halverwege de dag vallen deze kinderen in slaap, zijn ze zo ontzettend moe, echt sneu om te zien. Bij mij zitten de kinderen allemaal aan houten tafeltjes met houten stoeltjes. ‘s Ochtends beginnen ze met rijmen, dan zitten er gewoon 65 kinderen in het klaslokaal dat ongeveer de helft is van een klaslokaal in Nederland, dit duurt een uur. Ik heb met verbazing staan kijken hoe de kinderen een uur lang rijmpjes en liedjes opdreunen, dat zit er zó ingestampt. Iedereen moet meezingen en als je dat niet doet, word je op de tafel gezet zodat je midden in de belangstelling staat, heel beschamend voor de kinderen. Ook worden er tikken op het hoofd uitgedeeld door de hulp, een oud vrouwtje die ze “Auntie”, die in mijn klas rondloopt. Zij loopt met de kinderen mee als ze naar het toilet moeten. Na dit uur blijven er nog 28 kinderen over. Als leerkracht moet je hier erg creatief zijn, er hangen allemaal zelfgemaakte posters aan de muur, bijvoorbeeld een poster over het eigen lichaam, de kinderen leren de woorden die bij het lichaam horen. Hierna gingen ze op zwarte krijtbordjes het ABC schrijven. Vervolgens moesten de kinderen met hun hoofd op de tafel gaan liggen en slapen…of in elk geval stil zijn. Heel apart om te zien. Verder hebben ze wat gespeeld in een superkleine, maar op zich mooie speelplaats. En getallen van 1 tot 100 werden in ouderwetse schriften met geel-achtig papier opgeschreven. De jongsten hoeven niet tot 100, maar tot het getal dat de leerkracht opschrijft, dat verschilt. (Adaptief onderwijs he! ;)) Schrijfpotloden worden uitgedeeld door de leerkracht en er zijn 3 kleine gummetjes aanwezig in mijn klas. Om de minuut vraagt een kind aan de leerkracht “Rubber Mam” en dan wordt er geschreeuwd door de leerkracht “Rubber!!” wat gum betekent, vervolgens wordt er een gum gebracht naar diegene die'm nodig heeft. Verder wordt er op potloodgreep en schrijfhouding niet gelet.
De kinderen zijn echt klassikaal onderwijs gewend en het opsteken van een vinger in de klas, zijn ze niet gewend. Dit willen Dieuwertje en ik de kinderen allebei nog aanleren.

Dieuwertje geeft les aan de eerste klas (kinderen van 6 jaar). Doordat ik gelijk zelf de klas moest draaien, heb ik nooit een voorbeeld gezien. Dit maakte het voor mij wel moeilijk, maar het was ook erg bijzonder. Ik liep de eerste dag met de sleutel naar mijn klaslokaal en daar stonden 28 donkere koppies in 2 nette rijen netjes voor de deur te wachten. De kids kwamen binnen en gingen achter hun stoel staan en in koor werd er gezegd: “Morning mam!” Ik zei: “Morning children” en de kinderen volgden met: “Thank you mam!” Ik keek mijn ogen uit! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt! Wanneer een kind iets wil zeggen/vragen gaan ze netjes staan. Sangeeta had me verteld dat ik de kinderen eerst moest inspecteren (nagels, haar, uniformen), ze moeten er namelijk netjes uitzien. Ik heb de vakken: ‘Maths, Englisch, Science, General Knowledge, Social studies en nog wat’ om te geven. Ik begon met ‘Maths’. Hierbij dreunen de kinderen sommen op. Doordat ik in Nederland heel anders gewend ben om les te geven, was het best moeilijk om alles zo vreselijk klassikaal te doen. Hierdoor was het nog wel even wennen. In tegenstelling tot bij Edith, zit er bij geen ‘aunt’ in de klas die kinderen slaat. Hier ben ik erg blij om. De kinderen zitten allemaal met z’n drieen op een ijzeren bank naar het bord toe gericht. Het is allemaal erg indrukwekkend. Toch vind ik dat de kinderen lange dagen maken en dit merk je zeker aan het eind van de dag, aangezien wij geen Nepalese leerkrachten zijn die alleen maar naar kinderen schreeuwen en ze slaan. Hoewel namen erg moeilijk zijn, ben ik hard aan ‘t leren om ze allemaal uit m’n hoofd te kennen. De kinderen zullen aan mij wennen en ik zal aan de kinderen wennen.

Het mag dan een luxe school zijn waar wij lesgeven, maar het ontbreekt er aan allerlei materiaal!! Wij vinden het hier ECHT NIET luxe….maar voor Nepalese begrippen zal dit wel luxe zijn. We kunnen nog geen plaatje zelf kopieren, er ligt geen papier in de klas om ze even te laten tekenen, de kinderen hebben zelf geen materiaal, er zijn geen kleurpotloden aanwezig, alleen krijt en verder hebben ze aan speelgoed in de klas alleen maar 1 ton met blokken, bij Dieuwertje is er helemaal geen speelmateriaal aanwezig. De kinderen krijgen allemaal wat blokjes op tafel (voor elk kind een stuk of 5 blokjes) en daar moeten ze zich dan mee vermaken. Het lesgeven zal hier een hele klus worden, de kinderen zijn zo gewend om alles klassikaal te doen en vooral om dingen op te dreunen. Samenwerken kennen ze niet en ze steken ook geen vinger op als ze wat willen vragen.

Wist je dat:
• We helaas toch een KOUDE douche hebben!! Uit de warme kraan komt geen druppeltje water! :( We hadden’m nog niet uitgeprobeerd voor we dit op de website hadden gezet de vorige keer.
• Wij bij Sangeeta en de leerkrachten aan een mooie tafel met stoelen zitten te eten en de kinderen en werklui aan banken.
• Het eten hier erg scherp is, maar wel lekker.
• We besloten hebben hier vegetarisch te zijn, aangezien ze het vlees hier buiten hebben liggen open en bloot op een houten tafel met een vieze lap erbij en vliegen erop of eromheen.
• De kinderen ons “Dieuwertje Mam” en “Edith Mam” moeten noemen.
• Er een meisje was ingehuurd, zonder dat we het wisten, om onze kamer schoon te vegen. We voelden ons hier heel ongemakkelijk bij, ze sprak geen Engels, dus toen we zeiden “Oh it’s oke, you don’t have to do this.” Zei ze “Yes” en bleef ze verlegen staan met de bezem dat op een roe van Zwarte Piet lijkt (erg slecht voor je rug dus ook). Wij zeiden “Namasté” (dag) maar ze bleef staan, op een gegeven moment hebben we het haar maar laten doen, we zijn naar Sangeeta gegaan en hebben gezegd dat dit niet nodig is.
• Dieuw en ik vandaag 2 dagen vrij zijn, omdat er een heilig feest is.
• De mensen niet eens weten wat ze vieren.
• Het weer hier mooi is, 20 tot 30 graden, maar het nog wel moessontijd is, dus het regent regelmatig.
• De stroom er hier elke avond afgaat, van 7 tot 8 of langer…als je pech hebt.

Het verhaal is weer lang genoeg...we hopen dat het niet te lang was om te lezen. Erg leuk alle reacties die we krijgen trouwens! Zowel per mail (als de website niet goed werkt) als via de website! SUPER LEUK!! Bedankt!!

De groetjes vanuit Nepal!
Dieuwertje en Edith.