Nepal...wat een wereld...

Nepal…wat een wereld…

Intussen is er alweer vanalles gebeurd. We hebben een ongeluk met de tuk-tuk gehad, niet ernstig hoor, we werden door een taxi aangereden toen we in de tuk-tuk zaten. We konden er zelf erg om lachen, er kwam politie bij en de taxi kreeg de schuld, waarom weten we eigenlijk niet, want alles rijdt hier gewoon door elkaar en het lijkt er niet op dat ze hier regels hebben in het verkeer. Ook valt er wat schade betreft niets te regelen, want elke auto die hier rondrijdt heeft toch al wel een aantal deuken en dat maakt hier allemaal niets uit!
In de straat waar we wonen is wel een ernstig ongeluk gebeurd. Gelukkig dat we op dat moment naar Kathmandu waren en dus niet in onze straat. Toen we van Kathmandu onze straat inliepen zagen we allemaal mensen op straat, meer dan normaal, overal was het erg druk, er stonden mensen op het balkon en de mensen op straat hielden de auto’s, motoren en bussen tegen, ze mochten er niet door. We voelden ons niet op ons gemak en het hele gebeuren begrepen we niet. We dachten meteen aan de politieke onrust die hier heerst en we besloten om maar snel naar huis te gaan, het was ook al bijna 21.00uur en er wordt ons afgeraden om rond dat tijdstip niet meer alleen op straat rond te lopen i.v.m. groepen dieven die ons met z’n allen zouden kunnen overvallen. Daar worden we hier in elk geval voor gewaarschuwd. Elke avond na het eten rond 20.00uur loopt er ook nog iemand van de school met ons mee naar huis, voor onze veiligheid, dat is wel erg fijn. Omdat we nog best een stukje moesten lopen hebben we aan een aantal mensen op straat gevraagd wat er aan de hand was…Er was die middag dus een ongeluk gebeurd, een jongen van ongeveer de 12 jaar had z’n hoofd uit het raam van de bus gestoken en op datzelfde moment was er een bus van de andere kant aan komen rijden. Het verkeer rijdt hier echt overal en dicht langs elkaar heen, je hebt er inmiddels vast al wel een beeld bij…De jongen heeft dit niet overleefd, hij overleed in het ziekenhuis aan zijn verwondingen.

Afgelopen zaterdag hebben we met Roy, een jongen uit Dalfsen, afgesproken in Katmandu. Het was erg gezellig. We hebben samen de stad bekeken, wat tempels bezocht en we hebben ‘s avonds even heerlijk pizza gegeten i.p.v. rijst met gele soep! Dat was wel even heerlijk! We hebben er een drankje bij genomen “Papaja-juice”, dit was wel weer echt een tegenvaller. Het was nog nét te drinken zeg maar, maar eigenlijk niet…waarschijnlijk had de ober het gezien aan ons gezicht, want hij kwam naar ons toe om te vragen of de juice goed was. Ik zei dat we het niet kenden en moesten wennen aan de smaak, waarna Dieuwertje heel overtuigend zei “Oh no, we like it!!” en de ober lachend weg liep. Was een mooi moment, waar we erg om gelachen hebben! Maar daar had je waarschijnlijk bij moeten zijn! We zijn ook nog in de tempel geweest, van de enige levende godin (zoals ze dat hier noemen), dit is een meisje dat wordt uitgekozen. Zodra ze bloedt, verliest ze haar macht, dus als ze ongesteld wordt of door een verwonding bloedt, is ze geen godin meer en wordt er een nieuwe gekozen. Je zou zeggen dat ze daarna nog erg geliefd is, maar het tegenovergestelde is waar, niemand wil dan nog met haar trouwen en eigenlijk heeft ze daarna geen leven meer.

Maandagavond, na schooltijd, wilden we naar Jan toe gaan in Pharping, maar er waren net die avond ervoor 3 bomaanslagen geweest in Katmandu en het werd ons sterk afgeraden door de leerkrachten van Sambotta. Ze vonden dat we een risico zouden nemen als we dit zouden doen. We hebben voor de zekerheid Sangeeta en Kesang even gebeld en zij vertelden ons dat we sowieso ‘s avonds niet moesten gaan reizen, op z’n laatst moesten we om 17.00uur weggaan, na 21.00uur loopt hier gewoon slecht volk over straat en voor die tijd moet je je bestemming bereikt hebben. We zijn uiteindelijk dinsdag naar Jan toegegaan, want we waren vrij, ‘s ochtends om 6uur al vertrokken en rond half 9 kwamen we in Pharping aan. Alleen de busreis was al erg indrukwekkend! De bus zat overvol, hoe meer mensen,hoe beter! We waren blij met onze inentingen! Naast ons zat een vrouw die overgaf uit het raam, tegenover ons zat een vrouw borstvoeding te geven, aan de andere kant naast ons zat een man met een kip en Dieuw kreeg een doos op schoot met een kip erin. Boven ons hoofd hingen allerlei franjes, bloemetjes en in voorin zat een raar bakje met zand en gras ofzo, misschien voor Nepalese begrippen iets heiligs, maar op ons kwam het smerig over. We moesten ook een keer opstaan, toen werd er een kussen onder ons vandaan gehaald, waardoor insecten begonnen te krioelen en hiervan werd nog een extra bankje gemaakt, lastig uit te leggen…maar indrukwekkend was het zeker!

Bij Jan aangekomen…
Het was erg mooi en indrukwekkend om te zien hoe hij daar zit. Jan zit heel rustig en vredig in het klooster en hij heeft ontzettend veel vrijheid. Wij zitten juist in een heel levendig gebied en zijn gebonden aan lesdagen en tijden. Het is een groot verschil. Het was heerlijk om even weg te zijn uit alle drukte, vogels om je heen te horen inplaats van hondengeblaf. In Nederland heb je misschien last van hangjongeren en muziek ofzo, hier hebben we echt hondenoverlast! Haha…’s nachts komen ze tot leven en af en toe worden we er nog wel eens wakker van, dan zijn ze samen aan het vechten of spelen, zo’n hard geblaf hoor je dan.

We hebben het hele klooster van Jan bekeken, ze hebben nu 2 weken examens, waardoor Jan nog geen lesgeeft. Hij vermaakt zich verder goed met veel leesboeken en de vrienden die hij intussen in het klooster heeft. We hebben samen de omgeving in Pharping bekeken, het dorp, het ziekenhuis, de tandarts, de supermarkt en we zijn een berg opgeklommen. We hadden een ontzettend mooi uitzicht boven op de berg! En we liepen tussen ontelbaar gebedsvlaggetjes! Dit was echt een onvergetelijk moment! We hebben nog even wat gegeten in een mooi rieten hutje, even gaf het een Caribisch gevoel, door het hutje, maar als je dan weer om je heen kijkt, besef je wel dat je in het arme Nepal zit. We zijn om 17.00uur bij Jan weggegaan (Op aanraden van Sangeeta en Kesang) en om 20.00uur waren we weer thuis, dus de reis duurt ook wel even met het openbaar vervoer, met de taxi zou het sneller gaan, maar dat is ook weer duurder. Op de terugweg zagen we ook nog een taxi met auto-pech, dus we waren toch wel blij dat we die avond ervoor niet meer waren gegaan, want pech wil je ‘s avonds onderweg echt niet hebben, zo in het donker!!

Het is hier echt zo’n andere wereld, heel apart en niet te beschrijven! Ook met foto’s valt Nepal eigenlijk niet uit te leggen, je moet het voelen, ruiken en eigenlijk gewoon ervaren! In het begin denk je “Waar ben ik toch in terecht gekomen en in wat voor wereld leven we eigenlijk?!” maar na een tijd, als je zelfs de koude douche voor lief neemt en je ondertussen ook wel beseft hoe goed je het eigenlijk in Nederland hebt en hoe verwend we eigenlijk zijn…dan waardeer je Nepal op een heel andere manier, je begint er met andere ogen naar te kijken, naar het leven van de mensen, naar de armoede op straat, naar de slechte wegen en rare hutjes wat winkels voorstellen. We zijn zelf toch wel erg blij met een hele luxe supermarkt, waar we alles kunnen krijgen! Deze ziet er bijna net zo uit als in Nederland! Misschien zelfs beter, er komen namelijk mensen met een karretje aanzetten als ze de mand die je in je handen hebt te zwaar voor je vinden! Haha…best komisch eigenlijk…
Edith is hier nog naar de kapper geweest, op aanraden van Bert heeft ze dit niet in Nederland gedaan! Was zeker een aanrader Bert! Ik heb er alleen geen massage bij gekregen, maar het was zeker de moeite waard! We zijn wel naar een luxe kapper geweest…want de kans op luis leek me te groot in die kapperhutjes die je langs de straat ziet…M’n haar is voor ongeveer 2euro in laagjes geknipt, echt een stuk korter! De helft is er wel af! Jammer dat het nog niet lukt met de foto’s!
Het lesgeven valt ons nog steeds wel tegen…we gaan nog steeds met wat tegenzin naar de school, hoewel de mensen op zich naar ons toe heel vriendelijk zijn. Het zijn zware en lange dagen voor ons en we missen toch een beetje weekendgevoel, omdat we maar 1dag in de week vrij zijn, maar misschien went dit nog wel.
De kinderen staan ‘s ochtends in de rij en dan zeggen ze “Goodmorning Mam”, wanneer ze de klas in willen komen zeggen ze “Can I come in Mam?” En als je ze wat vraagt zeggen ze over het algemeen “Yes Mam”. Dit lijkt allemaal ideaal, toch is dit naar ons idee niet het geval, het onderwijs is zo verschilllend met het onderwijs in Nederland, waardoor het erg moeilijk is om je eigen draai hier te vinden. De kinderen leren hier om alles klassikaal op te dreunen, waarom iets het geval is of waarom ze iets doen, weten ze niet. Dieuwertje kan nog wel aardig communiceren met de kinderen, maar voor Edith is dit lastiger, omdat de meeste kinderen in haar klas nauwelijks Engels spreken. Ze praten Nepalees of Tibettaans en daar valt niet veel van te maken, maar hoe langer Edith er zal zijn, hoe beter het Engels van de kinderen zal worden, dus het komt vast goed, maar het kost wel veel tijd en geduld.

Wist je dat…
* Er in Nepal wel ERRUG veel ongedierte loopt: spinnen, muggen, salamanders, ratten, kakkerlakken (dit allemaal in de keuken notabene! Lekker fris…mmm…), wat niet in de keuken rondloopt: apen, honden, geiten...
* Dieuw erg bang is voor ratten en muizen, ze zelfs op de bank gaat staan als ze er 1 ziet en ze daarna niet meer op dezelfde plek durft te lopen…hihi…
* Edith erg bang is voor spinnen en we hier ook al hele grote hebben gezien!
We 4 dagen in de week bijles Engels geven van 4 tot 5 uur.
* Er een duidelijk verschil is in status hier. Sangeeta heeft veel aanzien. De leerkrachten staan weer boven de werklui.
Wij bij de leerkrachten aan een mooie tafel met stoelen zitten te eten en de kinderen en werklui aan banken.
* De meeste kinderen intern zitten op school en de ouders 1x in de 15dagen zien, terwijl ze op loopafstand van de school wonen.
* Elke zondag en vrijdagochtend de kinderen opgesteld in rijen het schoollied moeten zingen en Sangeeta dan op een verhoging staat en er erg machtig uitziet.
* Wij ons hier nog prima vermaken en nog niet naar huis komen! ;)
* We vanochtend ineens hoorden dat we vandaag vrij hebben door de bomaanslag in Kathmandu die aan twee studenten het leven heeft gekost.

Liefs ons.